Mercaniye Çok Yaşa
Ζήτω η Mercaniye! -Υποδειγματικό Joke'teyn-
«Είναι ένα θεατρικό όνειρο, ένα πλοίο πάνω και η θάλασσα κάτω»
«Ζήτω η Mercaniye», το νέο όνειρο του Θεάτρου Χαγιάλι, που παίρνει τις ρίζες του από την παράδοση και τη δύναμή του από το μέλλον, προσκαλεί το κοινό του σε ένα τούνελ του χρόνου με το χαρούμενο παιχνίδισμά του- το ανεξήγητο χιούμορ του- τις μελωδίες εποχής στα τραγούδια του- το συρτό, το λονγκά, το συρτάκι, τα εμβατήρια και τους υποδειγματικούς χαρακτήρες.
Οι τελευταίοι καιροί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας... Το ένδοξο ναυτικό της αυτοκρατορίας κοιμάται στο Χρυσό Κέρας εδώ και είκοσι χρόνια... Αυτό είναι το όνειρο: ένα από τα δεκάδες πολεμικά πλοία αυτού του ναυτικού, που σαπίζει από μέσα, είναι το πλοίο μας «Mercaniye». Στην πραγματικότητα, είναι ένα επιβατηγό πλοίο που αγοράστηκε από τους Γάλλους πριν από χρόνια. Το μεταμφίεσαν σε πολεμικό πλοίο με ενισχύσεις από κανόνια και το πρόσθεσαν στο ναυτικό. Από τη μια πλευρά, το ανεπαρκές και ανειδίκευτο πλήρωμα που αράζει στα καφενεία της Kasımpaşa και σαπίζει τη ζωή του- από την άλλη πλευρά, το «Mercaniye», που είχε κήπους, κότες να περιφέρονται, κιόσκια στεγασμένα, αγελάδες να βόσκουν, και το οποίο το State-i 'Aliyye εγκατέλειψε στην τύχη του...
«Το άλογο είναι ο αναβάτης, το σπαθί είναι ο κάτοχος- η Mercaniye ανήκει στον Asaf Kaptan».
Ο Asaf Captain, λάτρης της θάλασσας, περίμενε επί είκοσι χρόνια με μεγάλη επιμονή και υπομονή να γράψει ηρωικές ιστορίες για την ανοιχτή θάλασσα. Φαίνεται όμως ότι και αυτή η χώρα τον κράτησε μακριά από τα όνειρά του. Μαζί με το πλήρωμά του, τον Şerif Ali, τον Kazel και τον Mimhal, είναι καταδικασμένος σε αυτό το ετοιμόρροπο, κακοσυντηρημένο, με σαθρό κύτος επιφανειακό χωριό. Ατελείωτες φήμες για πόλεμο στο παρασκήνιο και η οικονομική ύφεση στις πλάτες των Κωνσταντινουπολιτών... Ο μόνος μάρτυρας των όσων συμβαίνουν είναι ο Μεσαρέτ, το φάντασμα του πλοίου.
«Mercaniye ή πατρίδα, πατρίδα ή Mercaniye;»
«Τα πράγματα που δεν έχουν εξήγηση έχουν χιούμορ» είπε ο Αζίζ Νεσίν...
Γελάγοντας και κάνοντας τους να γελάσουν, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε αυτό που το μυαλό μας δεν μπορεί να κατανοήσει... Αυτό στο οποίο είμαστε εκτεθειμένοι ξανά και ξανά... Τα φύλλα της ιστορίας που κολλάνε στη λάσπη καθώς επαναλαμβάνεται...
«Η πατρίδα είναι πια ένας κήπος χτισμένος πάνω στο νερό, κάθε ακτή που πλησιάζουμε είναι για μας μια ξενιτιά...»
Θα μπορέσει άραγε η «Κοραλία» να κολυμπήσει;
Θα γραφτεί τελικά αυτή η ηρωική ιστορία;
Θα καθαριστεί από τα φύκια της η άγκυρα της «Μερκανίγιε», την οποία οι Κωνσταντινουπολίτες θα στείλουν ένα απόγευμα σε άγνωστο ταξίδι με τα συνθήματα «Ζήτω η Μερκανίγιε»;
